De Spirituele Betekenis Van Fossielen

Het handjevol dat wel hulp wilde bieden, stond met lege handen. Het gebruik van kristallen in rituelen. Mijn moeder die hielp op het Centraal Station van Amsterdam vertelde mij: „Mensen die terugkwamen uit de kampen waren verschrikkelijk boos dat ze geen lakens kregen. Maar we hadden geen lakens (saffier). We hadden zelf maar een laken.” Het is het verhaal van ‘de Kleine Sjoa’, zoals de historicus Isaac Lipschits het noemde in de jaren negentig van de vorige eeuw

En toch ook wel voor hen. En voor ons. Maar net als de bevrijding uit Mitsrajiem, brengt de vrijheid die we toen verwierven verplichtingen met zich mee. We mogen Egypte uit teneinde een wereld en een samenleving te scheppen zoals de Eeuwige die voor ogen heeft en die goed voor alles en iedereen zou zijn als we ons aan Gods aanwijzingen zouden houden.

Allemaal prachtige opdrachten, taken, functies, maar ook met zoveel verantwoordelijkheid dat je je soms afvraagt of ‘dit nu is wat ik wil’ - tijgeroog. Jood / Jodin zijn is een opdracht. Je hebt een taak. Je bent in dienst van de Eeuwige – zeer vererend, maar… je hebt het maar te doen, je kunt niet voor 100 procent kiezen hoe je wilt leven

Al kun je dat waarschijnlijk pas beamen als je min of meer volgens de mitswot leeft, dat wil zeggen als je je laat zeggen hoe met tijd, werk, seks, voedsel, andere mensen, dieren, de materiële wereld en de eigen constructieve en destructieve aandriften om te gaan. Tijdens de bezetting (tijdens iedere bezetting) was die vrijheid – de politieke en de vrijheid van handelen – vernietigd.

Charoiet

In zichzelf, voor zichzelf - Kristallen en maanenergie. En soms daardoor ook voor de mensen om hen heen. Deze mei is bijzonder: vanwege zowel 4 en 5 mei als Sjawoe’ot. Met het besef: niets is er zo maar. Vrijheid niet. Het joodse volk niet. En de Eeuwige ook niet. Men moet de vrijheid, behoren tot het joodse volk, dienstbaar zijn aan de Eeuwige kiezen

Maar wel een keuze. Maak er een mooie maand van. @ Rabbijn Tamarah Benima, mei 2023 Sebastian Junger is oorlogsverslaggever. De oorlog in Bosnië was de eerste oorlog die hij versloeg. Daarna volgden de oorlogen in Afghanistan, Irak, en noem alle andere maar op. Zijn zesde boek, het laatste, heet Freedom.

Dat is de podcast-poot van het mediabedrijf dat zij startte. Bari Weiss was redacteur van The New York Times. Kristallen en spirituele bescherming. Zij vertrok daar in 2020 nadat ze het antisemitisme bij deze van oudsher gerenommeerde krant niet meer kon verdragen. Er is nog veel meer te zeggen over haar, maar dat zal ik hier niet doen

Ze liepen ruim 600 kilometer langs treinrails, door de Verenigde Staten. Dat is illegaal en gevaarlijk. Maar het gaat Junger juist – al zijn hele leven – om dat gevaar. Zijn grootvader was joods. Zijn vader (geboren 1923, Dresden) vluchtte in 1933 met zijn familie voor de nazi’s naar Spanje, van waar zij in 1936 vluchtten naar Frankrijk, om uiteindelijk naar de Verenigde Staten te emigreren.

Maar, zegt hij, „wij zijn sociale dieren, als we alleen zijn in de natuur sterven we bijna onmiddellijk, we overleven omdat we deel uitmaken van een groep.” Het is cruciaal voor mannen én vrouwen, stelt hij, „om aan de groep die je in staat stelt te overleven, te tonen dat je het waard ben om er lid van te zijn - Kristallen en innerlijke rust.” Junger werd zich er al jong van bewust dat hij zich niet op die manier had kunnen bewijzen

Edelstenen En Sterrenbeelden

De Eeuwige laat ons, onder leiding van Mosjé, ontsnappen uit Mitsrajiem/Egypte/het Land van benauwenis. Naar de vrijheid. Maar de Eeuwige kiest een weg die veel langer is dan nodig om naar het Beloofde Land te komen. Toermalijn als schild tegen straling. Heeft die veel langere weg door de woestijn hetzelfde doel als Junger had met zijn tocht: om werkelijk te ervaren wat vrijheid is? De Bné Jisraël (de nakomelingen van Ja’akov) en het ‘zootje ongeregeld’ dat met hen meetrekt uit Mitsrajiem krijgen veertig jaar de tijd om aan de vrijheid te wennen en haar te omarmen

Maar de generatie na hen lukt het wel. En het blijft moeilijk, tot aan onze eigen generatie aan toe. Hoe geef je vorm aan de vrijheid – niet alleen voor het individu, maar voor de hele gemeenschap waar je deel van uit maakt? Junger heeft daar pregnante ideeën over. Een citaat uit Freedom: „Gedurende het grootste deel van de geschiedenis van de mensheid moest men voor de vrijheid lijden, zo niet sterven, en dat verhoogde haar waarde tot iets dat bijna heilig is.

Dat is een grote zegen, maar het maakt dat mensen geloven dat iedere vorm van opoffering, bijvoorbeeld de rantsoenering van water tijdens een droogteperiode, een vorm van regeringstirannie is, terwijl het net zo min een vorm van tirannie is als de rantsoenering van water op een reddingsboot - Unakiet. De idee dat we alle voordelen van een maatschappij kunnen genieten zonder dat we iets verschuldigd zijn, is letterlijk infantiel

Kinderen van Jisraël/Ja’akov. We zijn ook ‘kinderen van de Eeuwige’. Maar zijn we daarom onvolwassen kinderen die ‘niets verschuldigd zijn’? Dat lijkt me niet. De Uittocht uit Egypte, die we met Pesach vieren, ‘naspelen’, zelf ondergaan, is de voorwaarde om als vrij mens te kunnen leven. Als vrije volwassene! Dat wij wel degelijk iets (veel zelfs) verschuldigd zijn, wordt ons bij de berg Sinaï duidelijk gemaakt.

Fossielen En Spirituele Heling

De woestijn waarin we na de Uittocht terecht komen is bij uitstek een plek waar wij als voormalige slaven op elkaar moeten leren vertrouwen willen we daar niet doodgaan. Epidoot. We moeten zelfs vechten voor die vrijheid. Eerst met de Egyptische soldaten (een strijd die de Eeuwige uiteindelijk voor ons voert), en daarna in onze strijd met Amalek (de aartsvijand vanaf die tijd), die de ouden van dagen, de zieken, de kinderen, de zwakken in de achterste gelederen aanvalt

In de loop van de duizenden jaren dat onze joodse beschaving bestaat, hebben Joden keer op keer hun leven op het spel gezet om de vrijheid die hen bij de Uittocht uit Egypte werd geboden, vast te houden, te beschermen, uit de klauwen van politieke en sociale misdadigers te redden. De helende kracht van barnsteen.

Als ze hun eigen leven zeker hadden willen stellen, waren ze weggelopen, maar dat hebben ze niet gedaan - Hoe kristallen ontstaan in de natuur. De Uittocht uit Egypte is een collectieve gebeurtenis, met een collectief doel: vrijheid voor allen die tot de gemeenschap behoren en willen behoren. Dat vraagt offers. We worden tot het brengen van persoonlijke offers eerst ‘opgevoed’ door het brengen van het Pesachoffer

Het joodse volk wordt opgedragen een heilig volk te zijn, dat wil zeggen, een volk dat bereid is zijn leven te geven voor iets wat waardevoller is dan geld en goederen, aanzien en respect, een hoog ambt of positie, waardevoller zelfs dan bestaanszekerheid en veiligheid: vrijheid! Omdat een mens alleen in vrijheid de Eeuwige kan dienen.

Amethist: Steen Van Rust En Balans

Maak er een gelukkig feest van. Pesach sameach. @ Rabbijn Tamarah Benima, Amsterdam april 2023 Poeriem is een vreemd feest. Hoewel je het in eerste instantie niet zou zeggen is het een diep spiritueel feest. Net als Carnaval (Azuriet). Juist door het carnavaleske kan de indruk ontstaan dat Poeriem niets met innerlijke transformatie en het tillen van sociale relaties naar een hoger niveau, van doen heeft

Het is niet toevallig dat juist ultra-orthodoxe mannen zich met Poeriem graag kleden als koningin Esther of – nog uitdagender – als Vasjti. De geaccepteerde koningin (Esther) en de verworpen koningin (Vasjti) - Larimar. Juist bij de charediem (ultra-orthodoxen) zijn de rolpatronen voor mannen en vrouwen extreem scherp getrokken. De Esther/Vasjti-uitdossingen van charedische mannen is een teken dat zelfs zij (die normaliter die strenge scheidslijnen minutieus in acht nemen) zich er door bekneld voelen

Hoe is het om op hoge hakken te lopen, lipstick op te doen, een weelderige pruik op de zetten, om het uniforme zwarte pak te verruilen voor een wufte jurk? Charedische vrouwen trekken minder vaak een mannenpak aan (Calciet). Zoals voor alle joodse vrouwen van alle stromingen en alle leeftijden is het ook voor hen superaantrekkelijk niet alleen op vrijdagavond als esjet chajiel (‘een vrouw van waarde’) te worden toegezongen, maar er ook als een prinses, een bruid, de mooiste vrouw op aarde uit te zien

God wordt nergens genoemd. Alleen uit het verloop van het verhaal zelf kan de Aanwezigheid van de Eeuwige worden opgemaakt. Smaragd: symbool van liefde en harmonie. Hoe zou het verhaal over een op handen zijnde volkerenmoord onder de Joden van Perzië ooit goed hebben kunnen aflopen als de Eeuwige het niet had gewild, en niet helpend actief was geweest?! Maar de goddelijke steun en het goddelijke ingrijpen worden nergens in de tekst benoemd

Het hele spectrum aan menselijke driften en het hele spectrum aan machinaties om die driften bevredigd te krijgen heeft een plek in de tekst. De schaduw in de menselijke persoonlijkheid, om met Carl Jung te spreken, wordt uitgetekend in het Boek Esther. De feitelijk bizarre opdracht om zo lazerus te worden dat men het verschil tussen Mordechai en Haman niet meer weet, kan gezien worden als een opdracht om de strikte scheiding die ieder enigszins gezond mens hanteert: ‘ik heb weliswaar een paar fouten, maar ben in wezen helemaal goed’ en ‘de ander heeft niet alleen fouten, maar is in wezen helemaal slecht’, naar beneden te halen.

De Kracht Van Charoïet

Als we heel eerlijk zijn, vervullen we al die rollen; als we heel eerlijk zijn onderkennen we alle neigingen in ons zelf die ons maken tot ‘de goede’, ‘de slechte’, de ‘manipulator’, ‘de integere’, ‘degene die wil moorden’, ‘degene die zijn leven wil redden’ - Onyx en innerlijke kracht. In het dagelijkse leven is het veel te moeilijk om al die lichte en donkere aspecten van ons zelf onder ogen te zien

Wij zijn Mordechaï én Haman, we zijn Esther én Vasjti, we zijn het konkelende familielid zoals de familieleden van Haman, we zijn de laffe en deloyale Esther als zij nog laf en deloyaal is - jaspis. Dit speelt allemaal nog op het interpersoonlijke vlak. maansteen. Maar Poeriem gaat ook over het optillen van sociale relaties naar een hoger niveau – ik schreef dat al